In de afgelopen jaren dienden een aantal individuen en groepen een
aanvraag in bij de Stad Genk voor de oprichting van een monument.
In september 2015 werd op onze vraag een lijst opgemaakt door de
stadsdiensten met tien van deze aanvragen, allen met betrekking tot
nog niet gerealiseerde monumenten: van de sluiting van Ford Genk
over de Mijnen tot het Verzet. Aansluitend benaderden we deze
individuen en groepen voor een reeks gesprekken.
De gesprekken gingen over de diepere motivatie van hun wensen
om een plek op te eisen in de publieke sfeer en over specifieke
manieren van herdenken. Op welke manier kunnen we het herdenken
‘her-denken’? Hoe kan elke individuele herdenking gelijkwaardig, op
dezelfde voet publiek erkend worden? Kan men het heden opladen
met geschiedenis, in het alledaagse leven van de stad?
Het doel van die gesprekken was om zo goed mogelijk te kunnen
begrijpen wat de inzet was van elke aanvraag, om alle fundamentele
elementen te kunnen definiëren die nood hebben aan een visuele
vertaling : namen, data, plaatsnamen, vormen, smaken, kleuren,
objecten, zinnen, symbolen, et cetera. Hoe kunnen we vorm geven
aan een reproduceerbaar ‘object’, op aanvraag – en waarom niet,
eetbaar? Hoe creëren we een potentiële katalysator voor ceremonies,
herdenkingen, feestelijkheden, die de specifieke identitaire inzet van
elke oorspronkelijke aanvraag in zich draagt?
Er werd gekozen voor het ontwerpen van een reeks taarten, als
waren het opdrachten van de verenigingen en individuen achter de
monumentaanvragen en dit in een intense samenwerking met deze
laatstgenoemden en de banketbakkers van Genk.
De taarten zijn niet noodzakelijk een einddoel op zich maar krijgen in
de eerste plaats de functie van een ‘bindmiddel’ voor zowel private
als publieke aangelegenheden, herdenkingen en bijeenkomsten. Ze
zijn voor iedereen beschikbaar maar dienen uiteraard niet te worden
opgevat als een substituut in het kader van de al dan niet lopende
procedures met betrekking tot de aanvragen voor monumenten in de
publieke ruimte.
Kunst kan worden voorgesteld als een ‘mogelijk’ verhaal dat verder
kan doorverteld worden. Het overgedragen verhaal is zonder enige
twijfel belangrijker dan het uiteindelijke object.
Simona Denicolai & Ivo Provoost
Maart 2018
