Ford Genk taart

Ik kreeg mijn ontslag. Ik was niet alleen. “Tienduizend man op straat,” stond er in de gazet. Ik voelde me bij het vuil gezet. De vakbonden gingen ons vel duur verkopen. De ontslagpremie was goed. De getallen stonden ook in de gazet. Andere mensen waren jaloers. Wat ik uiteindelijk netto heb gekregen was veel minder. En als ik ziek werd, moest ik eerst die premie opgebruiken. Dat stond nergens in de gazet. Ik kwam in een periode van onzekerheid terecht. Voor veel dingen wist ik niet waar ik aan toe was. Dingen veranderden ook om de haverklap. Ik werd er onnozel van. Iedereen had wel een mening, maar we kwamen niets te weten. Die van de personeelsdienst geloofde ik niet meer. De vakbond wist het ook niet altijd. Daar werden ook spelletjes gespeeld. En die dienst met die psychologen, die er kwam… ik ben toch niet gek?

Mijn vertrouwen in de ander was weg. Op straat ontweek ik mensen die ik kende. Ik had geen zin in hun commentaar. Het vertrouwen in mezelf was ik kwijt. Thuis kon ik niks verdragen. Op zoek naar werk zeiden ze me vooral wat ik niet kon. Ik zit wel op Facebook, maar een job zoeken via de computer is toch wat anders. Of een CV opstellen op de computer. Het outplacementbureau hielp me wel, maar dan hebt ge ook nog die psychologische tests… Op de computer! Pfff... Dat is allemaal niks voor mij. Laat me een week werken, dan zien ze toch ook wat ik kan. En aan de kinderen hulp vragen ? Die doen dat zo snel, dan weet ik nog niks. En is er alleen nog maar ruzie. Ik reageer me dan af. Maar die kunnen er ook niks aan doen. Dat weet ik wel. Maar als ge iets opkropt, dan komt dat er vroeg of laat uit, he.

Er heeft nooit iets aan me gescheeld. Soms had ik het wat moeilijk, maar nu is er een deuk in de carrosserie van mijn zelfvertrouwen. Als ik al eens werk heb, is het voor korte tijd. Ik kan me niet meer zo gemakkelijk aanpassen en als ik respect vraag, dan weet ik waar de deur is… Vroeger kon ik zeggen: “Volgende maand dan…” Nu is die zekerheid weg. Ik heb alleen verhalen achter me en slechts moeizaam krijg ik uitzicht op en vertrouwen in nieuwe verhalen. Gelukkig heb ik een paar mensen waar ik soms mee praat. Maar vaak zwijg ik. Het is zo moeilijk om te zeggen wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Met mijn collega’s doe ik dat niet rap. Ik wil niet het mietje zijn.

In augustus 2017 werden de eerste gebouwen gesloopt. Ik ben gaan kijken. Uit respect voor alle mensen die er werkten, wilde de politiek een snelle herbestemming. Maar wonden hebben tijd nodig om te helen, zegt het spreekwoord.

En tijd is er steeds minder…

Moris Venken
Genk, 2018