Fanny Van Doren droeg haar vader op handen. Om de herinnering aan Emile Van Doren (1865-1949) in leven te houden schonk zij bij testament villa Le Coin Perdu en inboedel aan de gemeente Genk. In haar testament uitte ze de wens de meubels en schilderijen aan het huis verbonden te laten. Een goede verstaander, zo interpreteren wij het in ieder geval, leest hierin de hoop dat het huis hierdoor een soort museum ter zijner nagedachtenis zou worden. Twintig jaar later werd deze stilzwijgende wens ingewilligd: op 22 september 1976 opende het Emile Van Dorenmuseum zijn deuren.
De eerste aankoop voor het gloednieuwe museum was een portretbuste van Emile Van Doren, gemaakt door Willy Minders (1913-1977). En dit leek een vreemde zet als je weet dat Fanny, zo wil het verhaal, het gipsen hoofd van haar vader “un monstre” noemde. Wat ze precies zo monstrueus vond weten we niet, maar het was duidelijk niet zo dat ze zich haar vader wilde herinneren.
Terwijl de gelijkenis er zeker is. Onmiskenbaar. Willy Minders maakte het beeld op basis van een fotoreeks die hij van de meester van de Kempen maakte. De foto’s, die we ook in de museumcollectie bewaren, dateren van 1945, enkele jaren voor het overlijden van Van Doren. Minders was in eerste instantie namelijk fotograaf, in de voetsporen van zijn vader. Fotostudio Minders was een begrip in Genk. Maar Minders was niet enkel fotograaf. Hij was ook schilder en beeldhouwer. En hoewel hij knappe landschappen en stillevens schilderde, was hij vooral een begenadigd portrettist. Ook als beeldhouwer.
En dat zie je, wanneer je de foto’s die hij overduidelijk als voorbeeld gebruikte vergelijkt met de buste. Je herkent de gedistingeerde man met grijze baard en zelfverzekerde blik. En je herkent de rolkraag..
Vermoedelijk begon Minders aan de buste als een eerbetoon, of had hij misschien de intentie dat de buste als grafmonument gebruikt zou worden? Hoe het ook zij, de gipsen buste bleef, na het onverbiddelijke oordeel van dochter Fanny, jarenlang onaangeroerd in een hoek van het atelier van Minders staan. Een boeiende getuigenis hiervan is het schilderij dat Minders maakte van één van zijn dochters, spelend op een luit. Als je goed kijkt zie je de gipsen buste verdoken in een donkere hoek staan, een beetje weggestopt.
Tot 1976 dus, toen het gemeentebestuur de sculptuur aankocht en een plek gaf in het gloednieuwe museum.
Fanny moest het weten…
Maar het kan ook anders. Toen juffrouw Maria Aerts (1902-1981), een groot kunstliefhebster, aan Willy Minders vroeg haar vader te portretteren was zij verrukt met het resultaat. Zij liet zowel een buste als schilderij maken. Ook zichzelf liet ze enkele keren door Minders portretteren, evenals haar moeder. En hoewel dit nergens neergeschreven staat, vermoeden we dat ze erg verknocht was aan deze portretten, want ze liet ze bij testament na aan het Emile Van Dorenmuseum. Net als Fanny hoopte juffrouw Aerts dat de nagedachtenis aan haar vader niet verloren zou gaan voor toekomstige generaties. En beide dochters zijn geslaagd in hun opzet, want hier besteden we aan beiden de nodige aandacht!
